Het leven kan zo eenvoudig en mooi zijn: de zon schijnt, een dorp in Frankrijk, waar iedereen zijn dagelijkse bezigheden heeft. Een schooljuffrouw die naar school fietst en nog even een bezoek brengt aan een goede vriend, Armand, die met een been in het gips in bed ligt. En dan heb je nog de kleine belhamel, Roger, die niets liever doet dan kattenkwaad uithalen en die zomaar opbotst tegen Robert, de ploegmaat van Armand. Hij heeft met zijn 18 jaar juist afgesproken met een meisje om naar het bal te gaan. Het gewone leven wordt plots grondig verstoord door de komst van bulderende vrachtwagens vol Duitse soldaten. Eerst denken ze dat het een gewone controle is. Die gedachte wordt snel verlaten wanneer iedereen op het kerkplein wordt verzameld, mannen gescheiden worden van vrouwen en kinderen, en de brutaliteit van de Duitse soldaten toeneemt. Het vervolg is gewoonweg gruwelijk: het hele dorp wordt uitgemoord op afschuwelijke wijze. Deze ellendige 24 uur worden in het boek beschreven aan de hand van de belevenissen van de vier bovengenoemde personen. Bijna per minuut beleef je dit drama door de ogen van gewone dorpelingen. Wat waren ze aan het doen op het moment van de aankomst van de Duitsers? Waar worden ze onderschept en opgepakt? Of kunnen ze ontsnappen? Elk hoofdstuk duik je als lezer in het leven van één van de vier personen op dat welbepaald uur. Aangezien de hoofdstukken kort zijn en de personages snel afwisselen, krijgt je een totaalbeeld van wat er in het beruchte dorp, Oradour is gebeurd. Het verhaal overvalt je, grijpt je vast en laat je niet meer los, ook niet wanneer je de laatste bladzijde omslaat. Ongelooflijk hoe snel het leven kan omslaan. Een boek dat niet voor gevoelige lezertjes is bestemd, maar waar ook niet zomaar met overbodige gruwel en details wordt gegooid. De foto's vooraan en achteraan in het boek, maken alles nog levendiger en bevestigen dat alles in dit boek waargebeurd is en steunt op getuigenissen van de enkele mensen die dit drama overleefd hebben.