Voor de Deense Engell is dit haar tweede kinderboek. De illustratie en de gouden letters op de kaft maakten me meteen nieuwsgierig. Het ziet er een “specialleke” uit.

Sophia is jarig. Ze wordt 10. Jarig zijn is altijd leuk, maar deze keer is het anders: het is de eerste verjaardag zonder opa. Opa en Sophia waren twee handen op één buik. Hij zorgde geregeld voor raadsels en zoektochten en leerde haar veel over planten en bloemen. Een lievelingsdag had hij niet, elke dag was zijn lievelingsdag. Een uitspraak die Sophia wat vreemd vond, want was is er nu leuk aan schooldagen? Tot Sophia’s grote verbazing zorgde de overleden opa toch nog voor een cadeau. Hij bereidde een raadselachtige zoektocht voor, die startte met een schatkist en een briefje. Vanaf dat moment speelt de tijd een belangrijke rol in het verhaal. Door aan de wijzers te draaien kan Sophia immers de tijd sneller laten gaan en zo elke dag haar verjaardag vieren. 

Engell zorgde voor een verhaal dat je aanzet tot nadenken en je doet inzien dat elke dag inderdaad een lievelingsdag zou moeten zijn aangezien alles zo snel gaat. De illustraties hebben iets dromerig en sprookjesachtig maar zijn ook confronterend en kunnen ook eng aanvoelen (zeker op het moment dat Sophia door een paar wijzerdraaien extra ineens heel oud werd). Van de saaie schooldagen was ze verlost, maar ze had er niet aan gedacht dat ze door met de tijd te spelen ook andere dingen en personen zou verliezen. Wanneer het doorspoelen van de tijd uit de hand loopt, kan Sophia escaperoomgewijs nog net een uitweg vinden.

Het verhaal begint als een fictief verhaal, maar je komt al snel achter de dubbele bodem. Wat aandoenlijk begint, verandert toch ook in iets spannend. Als lezer hoop je dat alles toch nog goed komt en dat Sophia een manier vindt om de tijd alsnog terug te draaien.

Zeker niet het makkelijkste boek, maar zeker een aanrader om over na te praten. Bij mij blijft dit verhaal in ieder geval nazinderen.